«بوی محرم»
87/10/15 9:58 ع

باز بوی محرم در فضا پیچید و دلها را زنده کرد

قلب هر آزاده ای با شنیدن نام حسین (ع) میتپد

و قلب شیعه تندتر...

 حتما شنیده اید که :

" مرده بدم زنده شدم دولت عشق‌ آمد و دولت پاینده شدم "
دولت پاینده دولت نوکری حسین (ع) است و بس

و اینک محرمی دیگر

و اینک عاشورایی دیگر

و اینک عشق و شوری دیگر

سالهاست عشق ارباب را به سینه دارم

سالهاست که از یادش اشک در چشم دارم

اشکی که مادر با شیر در جانم نهاد

اشکی که پدر با صلابت در جسمم نهاد

اشکی که شور است و شوریست بر دلم

اشکی که شین است و شیدائیست بر دلم

اشکی که از محبت مولاست در دلم

گمراهان  در عجب این شور مانده اند

جاهلان نام  آنرا تحجر خوانده اند

فرومایگان در حیرت این شوق مانده اند

و من ، و ما ، در لذت این نام مانده ایم

این چه نامیست که هرسال تازه تر میشود

این چه اسمیست که هر روز تازه تر میکند

این چه رازیست که آب حیات است

این چه رمزیست که کیمیای سعادت است

و اینک که از او دم میزنیم و خود را نوکرش میخوانیم

چه نشانی از حسین (ع) در ماست ؟

شجاعتش ، صلابتش ، آزادگی اش ، مردانگی اش و ...

کدومش را در خود داریم ؟

اگر منکر ببینیم چه میکنیم؟

اگر معروف نبینیم چه میکنیم ؟

اگر خلاف سنتش ببینیم چی میکنیم ؟

اگر خلاف سیره اش ببینیم چه میکنیم؟

بیایئم نشانی از مولا در خود ایجاد کنیم
فردا دیر است
الان زمان عمل است .
غزه کربلای زمان ماست
برادران و خواهران مسلمان ما در خاک و خون اند
اگر هیچ کاری نمیتوانیم انجام دهیم دعا که میتوانیم
همدلی که میتوانیم
نوشتن که میتوانیم
جرم این طفل چیست ؟ مسلمانی ؟

 پس یا علی

«یادی از زینب (س)»
87/3/5 10:23 ص

در اخبار آمده که هر گاه حضرت زینب به دیدار برادرش امام حسین (ع ) مى آمد، حضرت به احترام او جلو پایش حرکت مى کرد و سر پا مى ایستاد و او را در جاى خود مى نشاند به راستى که این خود مقام عظیمى است که آن حضرت در نزد برادرش داشت ، همان گونه که او امین و امانتدار پدر، نسبت به هدایاى الهى بود.

و گفته اند: حضرت امیرالمؤ منین (ع ) هنگامى که زینب (س ) را به پسر برادرش عبدالله بن جعفر تزویج کرد، در ضمن عقد، شرط نمود هر گاه زینب خواست با برادرش حضرت امام حسن (ع ) سفر رود، او را از آن منع نکرده و باز ندارد، و چون عبدالله بن جعفر خواست حضرت امام حسین (ع ) را از سفر عراق باز دارد و حضرت آن را نپذیرفت و عبدالله ماءیوس و نومید گردید، دو فرزندش عون و محمد را فرمان داد که به همراه آن بزرگوار به عراق روند و در برابر آن حضرت جهاد و کارزار نمایند، و هنگامى که حضرت امام حسین (ع ) روانه کوفه شد، هر کس او را ملاقات و دیدار مى نمود، از مردم کوفه و مکر و فریب ایشان او را مى ترسانید، حضرت امام حسین (ع ) مى فرمود: ((ایم الله لتقتلنى الفئة ، و لیسلطن علیهم من یذلهم ))؛ به خدا سوگند هر آینه گروه ستمگران مرا مى کشند، و خدا کسى را که آنان را ذلیل و خوار گرداند، بر ایشان مسلط و چیره نماید.

حضرت زینب (س ) از برادر بزرگوار خود امام حسین (ع ) چند مطلب پرسید که در ذیل مى خوانید:
حضرت زینب : اى برادر! مصیبت شما بزرگتر است یا مصیبت حضرت آدم ؟
حضرت امام حسین : اى خواهرم ! آدم بعد از فراق حضرت حوا به وصال رسید اما من بعد از فراق به شهادت مى رسم .
حضرت زینب : اى برادر! مصیبت شما نسبت به مصیبت حضرت ابراهیم خلیل در مقام مقایسه چگونه است ؟
حضرت امام حسین : اى خواهرم ! آتش به روى حضرت ابراهیم گلستان شد، اما آتش جنگ من سوزان گردد.
حضرت زینب : اى برادر! مصیبت شما بزرگتر است یا مصیبت حضرت زکریا؟
حضرت امام حسین : اى خواهرم ! زکریا را دفن کردند، اما بدن مرا زیر سم اسبان قرار مى دهند.
حضرت زینب : اى برادر! مصیبت شما در مقام مقایسه با مصیبت حضرت یحیى چگونه است ؟
حضرت امام حسین : اى خواهرم ! اگر چه سر یحیى را از طریق ظلم و ستم بریدند اما بستگانش را اسیر نکردند، ولى اهل و عیالم را بعد از شهادتم اسیر خواهند کرد.
حضرت زینب : اى برادر! مصیبت شما نسبت به ایوب چگونه است ؟
حضرت امام حسین : اى خواهرم ! زخمهاى ایوب مرهم پذیر شد و خوب گردید، امام زخمهاى من خوب نخواهد شد

حضرت زینب کبرى (س ) از سوم شعبان سال 60 هجرى در مکه بود. چون سربازان یزید مى خواستند در مکه و در حرم امن الهى امام حسین (ع ) را مخفیانه بکشند، لذا امام روز ((ترویه )) که روز هشتم ذى الحجه است ، مکه را به سوى عراق ترک کرد. زینب (س ) نیز در این کاروان حضور داشت .
ابن عباس گفت : یا حسین ! اگر خود مجبور به رفتن هستى ، زنان را با خود همراه مبر.
زینب (س ) چون این سخن را شنید، سر از کجاوه بیرون کرد و گفت : ابن عباس ! مى خواهى مرا از برادرم حسین جدا کنى ؟! هرگز

امام حسین (ع ) بانوان را دلدارى داد و امر به صبر و فرمود: خداوند شما را از دست دشمنان نجات دهد و عاقبت امر شما را نیکو گرداند، و دشمنان شما را به انواع عذاب مبتلا خواهد کرد، و در عوض این مصایبى که به شما رسیده ، خداوند چندین برابر از مواهب خود را به شما عنایت مى فرماید، به زبان چیزى نگویید که موجب کاهش مقام ارجمند شما گردد...
زینب گریه مى کرد، امام به او فرمود: آرام باش اى دختر مرتضى ، وقت گریه طولانى است .
همین که خواست به عزم میدان ، از خیمه بیرون آید، زینب (س ) دامن امام را گرفت و صدا زد:
((مهلا یا اخى ، توقف حتى اتزود منک و اودعک وداع مفارق لا تلاقى بعده ))؛ برادرم ! آهسته باش ، توقف کن تا تو را سیر ببینم و با تو وداع کنم ، آن وداع جدا کننده اى که بعد از آن دیگر ملاقاتى با تو نخواهد بود.

                          بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران                               کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران

«تحقق اهداف عاشورا با قیام مهدى علیه السلام»
87/1/8 10:29 ص

امام حسین علیه السلام با هدف زنده ساختن احکام قرآن و سنّت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و از بین بردن بدعتهایى که در نتیجه حاکمیت بنى امیّه در دین ایجاد شده بود قیام کردند و در طول مسیر مدینه تا کربلا ضمن اشاره به انگیزه قیام شان فرمودند:

من به منظور ایجاد اصلاح در امّت جدم رسول خدا صلی الله علیه و آله قیام کرده‏ام مى‏خواهم امر به معروف و نهى از منکر کنم و به همان سیره و شیوه مرسوم جدّم پیامبراکرم صلی الله علیه و آله و پدرم على‏بن‏ابى‏طالب علیه السلام عمل مى‏کنم.

آن حضرت در نامه‏اى به بزرگان قبایل بصره تصریح مى‏کنند:

من شما را به کتاب خدا و سنّت پیامبرش دعوت مى‏کنم. در شرایطى که اکنون ما زندگى مى‏کنیم سنت رسول خدا صلی الله علیه و آله از بین رفته و به جاى آن بدعت و احکام و ارزشهاى غیر اسلامى نشسته است مرا بپذیرید و به یارى من برخیزید. شما را به راه ارشاد و رستگارى هدایت خواهم کرد.6

از مجموعه سخنان امام حسین علیه السلام اهداف والاى نهضت عاشورا به ‏خوبى روشن مى‏شود که احیاى قرآن، احیاى سنت نبوى و سیره علوى، از بین بردن کج‏رویها، حاکم ساختن حق، حاکمیّت بخشیدن به حق‏پرستان، از بین بردن سلطه استبدادى حکومت ستمگران، تأمین قسط و عدل در عرصه‏هاى اجتماعى و اقتصادى و... از جمله آنهاست.

از طرف دیگر وقتى اهداف قیام منجى عالم بشریت و ویژگیهاى حکومت جهانى آن حضرت را مورد بررسى قرار مى‏دهیم همین اهداف و انگیزه‏ها حتى با تعابیر مشابه با تعابیر به ‏کار رفته در مورد نهضت حسینى قابل مشاهده است.

حضرت على بن ابیطالبعلیه السلام در توصیف سیره حکومتى امام مهدى علیه السلام مى‏فرمایند:

هنگامى که دیگران هواى نفس را بر هدایت مقدم بدارند او [مهدى موعود علیه السلام] امیال نفسانى را به هدایت بر مى‏گرداند و در شرایطى که دیگران قرآن را با رأى خود تفسیر و تأویل خواهند کرد او آراء و عقاید را به قرآن باز مى‏گرداند. او به مردم نشان خواهد داد که چگونه مى‏توان به سیره نیکوى عدالت رفتار کرد و او تعالیم فراموش شده قرآن و سیره نبوى را زنده خواهد ساخت.

امام باقر علیه السلام در روایتى مى‏فرمایند:

قائم آل محمّد صلی الله علیه و آله مردم را به سوى کتاب خدا، سنّت پیامبر صلی الله علیه و آله و ولایت على بن ابى طالب علیه السلام و بیزارى از دشمنان آنان دعوت خواهد کرد.

امام صادق علیه السلام مى‏فرمایند:

حضرت مهدى علیه السلام تمام بدعتهاى ایجاد شده در دین را در سرتاسر جهان از بین خواهد برد و در مقابل، تک‏تک سنتهاى نبوى را به اجرا در خواهد آورد.

آن حضرت در جاى دیگر ضمن تصریح به این حقیقت که امام مهدى علیه السلام بر طبق سیره و روش رسول اکرم صلی الله علیه و آله عمل خواهد کرد؛ درباره اصلاحات انجام شده توسط آن حضرت چنین مى‏فرماید:

قائم آل محمّد صلی الله علیهم به همان شیوه‏اى که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله رفتار مى‏کردند رفتار خواهد کرد آنچه از نشانه و ارزشها و شیوه‏هاى جاهلیت که باقى مانده‏اند از میان برمى‏دارد و پس از ریشه کن کردن بدعتها احکام اسلام را از نو حاکمیّت مى‏بخشد.

امام صادق علیه السلام در زمینه نوع قضاوت و داورى و برخورد آن حضرت با ظلم و ستم نیز مى‏فرمایند:

چون قائم ما قیام کنند در بین مردم به عدالت داورى خواهند کرد و در زمان او بساط ستم و بیداد از روى زمین جمع خواهد شد و راهها امن شده... و هر صاحب حقّى به حقّ خود دست خواهد یافت و احکام و ارزشهاى حیات‏بخش دینى در سرتاسر جامعه حاکمیّت پیدا خواهد کرد.

نتیجه آن که علاوه بر مشترک بودن اهداف نهضت عاشورا با قیام امام مهدى علیه السلام در زمان حکومت جهانى حضرت ولى عصر علیه السلام بذرها و نهالهاى غرس شده در جریان قیام کربلا به بار خواهد نشست و به برکت آن، جهان پر از عدل و داد خواهد شد و تمام اهداف انبیاى الهى از آدم تا خاتم تحقق خواهد یافت و بشر طعم واقعى صلح و امنیّت و سعادت را خواهد چشید.

«اربعین»
86/12/9 2:3 ص

     اربعین...

                   در اربعین خــونین امشب دلـــم شکست

                   مست از می حسینم پشــتم ز غم شکسته

                                                                      زینب چهل صباح است روی حسین ندیده

                                                                       انـــدر ره اســـارت بنـــگر ببین چه دیده

                     یاد داداش حسینش صـبر از کفش ربوده

                     قلبش ببین که شــعره هجـران او سروده

                                                                       مـویش سپید گـــشته در راه عشق دادار

                                                                      رویش سپید گشته در راه صــبر و ایثـار

                     سالار کــــاروان است امـــا قدش خمیده

                     صهبای عاشـقان است  امــــا ببین تکیده

                                                                       بر مهمل اسیری  خون شـد دلش  ، دو دیده

                                                                        در راه شــــام دیدی مهمل سرش شکسته

                    ام المصائب است او  زینت به حیدرست او

                     پیـــــام کربلا را  به مـــا رسانده است او
                                                                             

                                                                                                            خادم الحسین (ع) - 8/12/86

«بهترین امر به معروف چیست؟»
86/12/3 6:36 ع

«زن ، اسلام ، عاشورا»
86/11/12 1:56 ص

«دو چهره ی حادثه کربلا 2»
86/10/26 6:36 ع

در ادامه بحث درباره دو چهره ی حادثه کربلا باید بگیم در زمانهای قدیم  مرثیه گوها مثل مرثیه گوهای حالا نبودند . " کمیت " مرثیه‏گو  بود ، " دعبل خزائی " مرثیه گو بود . همان دعبل‏خزائی که گفت پنجاه ‏سال‏ است که من دار خودم را بدوش کشیده‏ام . او طوری مرثیه می‏گفت که تخت‏ خلفای اموی و عباسی را متزلزل می کرد. او که محتشم نبود! شعرای ما چرخ و فلک را مسئول شهادت حسین دانسته اند. کمیت که این جور نبوده . یک قصیده که میگفت دنیا را متزلزل می کرد ، ولی با تاریخچه ی حسین ، با نام حسین ، با مرثیه ی حسین.
دیدند عجب ! قبر حسین هم مصیبتی برای ما شده است. تصمیم گرفتند که قبرش را از بین ببرند. قبرش را خراب کردند،تمام آثار آن را محو کردند ، پستی و بلندیهای زمین را یکسان کردند ، به محل قبر آب انداختند به طوری که احدی در آن سرزمین نفهمد که قبر حسین در کدام منطقه بوده است. اما مگر شد ؟ حتی روی آوردن مردم به آن بیشتر هم شد.
 خود متوکل یک سرمغنیه (رئیس رقاصه ها ) داشت ، یک وقتی با او کار داشت و سراغ‏ او را گرفت ، گفتند نیست . گفت کجاست ؟ گفتند به مسافرت رفته است . بعد از مدتی که آمد ، متوکل از او سؤال کرد کجا رفته بودی ؟ جواب داد برای زیارت به مکه رفته بودم ، متوکل گفت الان که وقت زیارت مکه نیست‏ ، نه ماه ذی‏الحجه است که وقت حج باشد ، و نه ماه رجب است که وقت‏ عمره باشد ، و اصرار کرد که باید بگوئی کجا رفته بودی ، بالاخره معلوم شد این زن به زیارت حسین‏بن‏علی ( علیهماالسلام ) رفته بود که متوکل آتش‏ گرفت ، فهمید نام حسین ( ع ) را نمی‏شود فراموشاند .  

من نمی‏دانم کدام جانی یا جانیهائی ، جنایت را به شکل دیگری بر حسین بن‏ علی ( علیهماالسلام ) وارد کردند ، و آن اینکه هدف حسین‏بن‏علی ( علیهماالسلام ) را مورد تحریف قرار دادند و همان چرندی را که مسیحیها در مورد مسیح گفتند درباره حسین ( ع ) گفتند که حسین ( ع ) کشته شد برای‏ آنکه بارگناه امت را به دوش بگیرد ، برای اینکه ما گناه بکنیم و خیالمان راحت باشد ، حسین ( ع ) کشته شد برای اینکه گنهکار تا آن زمان‏ کم بود ، بیشتر بشود . لذا بعد از این انحراف چاره‏ای نبود جز اینکه ما فقط صفحه سیاه و تاریک این حادثه را بخوانیم ، فقط رثاء و مرثیه ببینیم‏ .
من نمی‏گویم آن صفحه تاریک را نباید دید بلکه باید آن را دید و خواند ، اما این مرثیه همیشه باید مخلوط با حماسه باشد . اینکه گفته‏اند رثاء حسین‏بن‏علی ( علیهما السلام ) باید همیشه زنده بماند ، حقیقتی است و از خود پیغمبر ( ص ) گرفته‏اند و ائمه‏اطهار ( علیهم السلام ) نیز به آن توصیه‏ کرده‏اند . این رثاء و مصیبت نباید فراموش بشود . این ذکری ، این‏ یادآوری نباید فراموش بشود و باید اشک مردم را همیشه بگیرید ، اما در رثای یک قهرمان . پس اول باید قهرمان بودنش برای شما مشخص بشود و بعد در رثای قهرمان بگریید ، و گرنه رثای یک آدم نفله شده بیچاره بی‏دست و پای مظلوم که دیگر گریه ندارد ، و گریه ملتی برای او معنی ندارد . در رثای قهرمان بگریید برای اینکه احساسات قهرمانی پیدا بکنید ، برای اینکه‏ پرتوی از روح قهرمان در روح شما پیدا شود و شما هم تا اندازه‏ای نسبت به‏ حق و حقیقت غیرت پیدا کنید ، شما هم عدالتخواه بشوید ، شما هم با ظلم و ظالم نبرد بکنید ، شما هم آزادیخواه باشید ، برای آزادی احترام قائل‏ باشید ، شما هم سرتان بشود که عزت نفس  یعنی چه ؟ شرف و انسانیت یعنی چه ؟ کرامت یعنی چه ؟ اگر صفحه نورانی‏ تاریخ حسینی را ما خواندیم ، آن وقت از جنبه رثائیش می‏توانیم استفاده‏ بکنیم و گرنه بیهوده است . خیال می‏کنیم حسین‏بن‏علی( علیهماالسلام ) در آن‏ دنیا منتظر است که مردم برایش دلسوزی کنند یا العیاذبالله حضرت زهرا علیهاالسلام بعد از هزار و سیصد سال ، آنهم در جوار رحمت الهی ، منتظر است که چهار تا آدم فکسنی برای او گریه بکنند تا تسلی خاطر پیدا کنند !
چند سال پیش در کتابی دیدم که نویسنده مقایسه‏ای میان حسین‏بن‏علی ( علیهماالسلام ) و عیسی مسیح کرده بود ، نوشته بود که عمل مسیحیها بر عمل‏ مسلمین ( شیعیان ) ترجیح دارد ، زیرا آنها روز شهادت عیسی‏مسیح را جشن‏ می‏گیرند و شادمانی می‏کنند ، ولی اینها در روز شهادت حسین‏بن‏علی ( علیهماالسلام ) مرثیه‏خوانی و گریه می‏کنند . عمل آنها بر عمل اینها ترجیح‏ دارد ، زیرا آنها شهادت را برای عیسی‏مسیح موفقیت می‏دانند نه شکست ، و چون موفقیت می‏دانند شادمانی می‏کنند . اما مسلمین شهادت را شکست‏ می‏دانند و چون شکست می‏دانند گریه می‏کنند . خوشا به حال ملتی که شهادت‏ را موفقیت بشمارد و جشن بگیرد و بدا به حال ملتی که شهادت را شکست‏ بداند و به خاطر آن مرثیه خوانی بکند .
جواب این است که اولا دنیای مسیحی که این شهادت را جشن می‏گیرد ، روی‏ همان اعتقاد خرافی است که می‏گوید عیسی کشته شد تا بارگناه ما بریزد ، و چون به خیال خودش سبکبال شده و استخوانش سبک شده آن را جشن می‏گیرد ، در حقیقت او جشن سبکی استخوان خودش را به خیال خوش میگیرد، و این یک خرافه است.
ثانیا این همان فرق اسلام و مسیحیت تحریف شده است که اسلام یک دین اجتماعی  و مسیحیت دینی است که همه ی آن چیزی که دارد اندرز اخلاقی است. گاه به یک حادثه از نظر فردی نگاه میکنیم و گاه از نظر اجتماعی . از نظر اسلام ، شهادت حسین بن علی از دیدگاه فردی یک موفقیت بود. برای شخص حسین بن علی این شهادت شکست بود یا موفقیت ؟ و خود حضرت هم روز اول فرمود :
خط الموت علی ولد آدم مخط القلادة علی جید الفتاه ، و ما اولهمنی الی اسلافی اشتیاق یعقوب الی یوسف.
این از نظر شخصی و فردی ، اما اسلام یک طرف دیگر هم دارد ، قضایا را همیشه از جنبه شخصی مطالعه نمی‏کند ، از جنبه اجتماعی هم مطالعه می‏کند . حادثه عاشورا از جنبه اجتماعی و نسبت به کسانی که مرتکب آن شدند ، مظهر یک انحطاط در جامعه اسلامی بود ، لذا دائما باید یادآوری بشود که دیگر چنین کاری را مرتکب نشوند .

برگرفته از کتاب حماسه حسینی با مختصر تخلیص

«دو چهره ی حادثه کربلا»
86/10/20 9:12 ع

بسم الله الرحمن الرحیم

و اینک به یاری خدا میخواهیم از حماسه بگوئیم .حماسه ای که تاریخ را تغییر داد .
 حماسه ای که در دلهای آزادگان تا ابد حرارت ایجاد کرد . حرارتی که خاموشی ندارد و نسل به نسل و سینه به سینه انتقال یافته و هر روز جلائی بیشتر میبابد.
حسین ( ع ) یک‏ شخصیت حماسی است اما نه آنطور که جلال‏الدین خوارزمشاه یک شخصیت حماسی‏ است و نه آنطور که رستم افسانه‏ای یک شخصیت حماسی است . حسین ( ع ) یک شخصیت حماسی است ، اما حمـــاسه انسانیت ، حماسه بشریت ، نه حماسه‏ قومیت . سخن حسین ( ع ) ، عمل حسین ( ع ) ، حادثه حسین ( ع ) ، روح حسین‏ ( ع )  همه چیز حسین ( ع ) هیجان است ، تحریک است ، درس است ، القاء نیروست ، امـــــــا چه‏جور القاء نیروئی ؟ چه‏ جور درسی ؟ آیا از آن جهت‏ که مثلا به یک قوم بخصوص منتسب است ؟ ! یا از آن جهت که شــرقی است ؟ یا از آن جهت که مثلا عرب است و غیر عرب نیست ؟ ! یا به قول بعضی از ایرانیها از آن جهت که مثلا زنش ایرانی است ؟ ! اساسا در وجود حسین ( ع ) یک چنین حماسه‏هائی نمی‏تواند وجود داشته باشد و علت شنـــاخته نشدن حسین ( ع ) هم همین است . چون حماسه او بالاتر و مافوق اینگونه حمـــــــاسه‏هاست ، کمتر افـــــراد می‏توانند او را بشنـــاسند . حالا ببینیم که واقعا چطور است ؟ شما در جهان یک شخصیت حماسی مانند شخصیت حسین‏بن‏علی ( علیهماالسلام ) از نظر شدت حمـــاسی بودن و از نظر علو و ارتفاع حماسه یعنی جنبه‏های انسانی نه‏ جنبه قومی ‏و ملی پیدا نخواهید کرد . حسین ( ع ) سرود انسانیت است ، نشید انسانیت است و به همین دلیل نظیر ندارد، و به جرأت عرض می‏کنم که‏ نظیر ندارد.شما در دنیا حماسه‏ای مانند حماسه حسین بن‏علی (ع) پیدا نخواهید کرد ، چه از نظر قدرت و قوت حماسه و چه از نظر علو و ارتفاع و انسانی بودن آن.و متاسفانه ما مردم این حماسه را نشناخته‏ایم. حادثه عاشورا و تاریخچه کربلا دو صفحه دارد ، یک صفحه سفید و نورانی و یک صفحه تاریک،سیاه و ظلمانی که هر دو صفحه‏اش یا بی‏نظیر است و یا کم نظیر.اما صفحه سیاه و تاریکش از آن نظر سیاه و تاریک است که در آن فقط جنایت بی‏نظیر و یا کم نظیر می‏بینیم .من جرات نمی‏کنم بگویم جنایتی مثل جنایت کربلا در دنیا وجود نداشته است، ولی‏ می‏توانم بگویم در مشرق زمین وجود نداشته است .از این نظر حادثه کربلا یک جنایت و یک تراژدی است ، یک مصیبت است‏ ، یک رثـاء است . این صفحه را که نگاه می‏کنیم ، در آن ، کشتن بیگناه‏ می‏بینیم ، کشتن جوان می‏بینیم ، کشتن شیرخــــوار می‏بینیم ، اسب بر بدن مرده‏ تــاختن می‏بینیم ، آب ندادن به یک انسان می‏بینیم ، زن و بچه را شلاق زدن‏ می‏بینیم ، اسیر را بر شتر بی جهاز سوار کردن می‏بینیم . از این نظر قهرمان حادثه کیست ؟واضح است وقتی که حادثه را از جنبه جنایی نگــاه کنیم‏ ، آن که می‏خورد قهرمــــان نیست ، آن بیچـــاره مظلوم است.قهرمان حادثه در این نگاه یزیدبن‏معاویه است ، عبیدالله‏بن‏زیاد است، عمرسعد است، شمربن‏ذی‏الجوشن است، خولی است و یک عده دیگر . لذا وقتی که صفحه سیاه‏ این تاریخ را مطالعه می کنیم ،فقط جنــایت و رثاء بشریت را می بینیم. پس اگر بخواهیم شعر بگوئیم چه باید بگوئیم؟باید مرثیه بگوئیم و غیر از مرثیه چیز دیگری نیست که بگوئیم .باید بگوئیم :

                          زان تشنگان هنوز به عیوق میرسد               فریاد العطش ز بیابان کربلا
اما آیا تاریخچه ی عــاشورا فقط همین یک صفحه است؟ آیــــا فقط رٍثاء است ؟ فقط مصیبت است و چیز دیگری نیست اشتباه ما همین است . این تاریخچه یک صفحه ی دیگر هم دارد که قهرمان آن صفحه ، دیگر پسر معــاویه نیست ، پسرزیاد نیست ، پسر سعد نیست ، شمر نیست . در آنجا ، قهرمان حسین ( ع ) است . در آن صفحه ، دیگر جنایت نیست ، تراژدی نیست ، بلکه حمـــــاسه است ، افتخــــار و نورانیت است‏ ، تجلی حقیقت وانسانیت است ، تجلی حق‏پرستی است . آن صفحه را که نگاه‏ کنیم ، می‏گوئیم بشریت حق دارد به خودش ببالد . امـاوقتی صفحه سیاهش را مطالعه می‏کنیم می‏بینیم که بشریت سر افکنده است و خودش را مصداق آن آیه‏ می‏بیند که می‏فرماید : « قالوا اتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء و نحن نسبح بحمدک و نقدس لک »مسلما جبرئیل ‏امین در مقابل اعلام خدا که فرمود : « انی جاعل فی الارض خلیفة » سـؤالی نمی‏کند ، بلکه آن‏ دسته از فرشتگان که فقط صفحه سیاه بشریت را می‏دیدند و صفحه دیگر آن را نمی‏دیدند ، از خـــدا این سؤال را می‏کردند که آیا می‏خواهی کسانی را در زمین‏ قرار دهی که فساد کنند و خونها بریزند ؟و خدا در جواب آنها فرمود : « انی اعلم ما لا تعلمون » من می‏دانم چیزی را که شمــا نمی‏دانید . آن صفحه ، صفحه‏ای است که ملک اعتراض می‏کند ، بشر سرافکنده است و این صفحه ، صفحه‏ای است که بشریت به آن افتخار می‏کند .چرا باید حادثه‏ کربلا را همیشه از نظر صفحه سیاهش مطالعه کنیم ؟ و چرا باید همیشه‏ جنایتهای کــربلا گفته شود ؟چرا همیشه باید حسین‏بن  علی ( ع ) از آن جنبه ای که مورد جنایت جانیان است مورد مطالعه مـــــا قرار بگیرد ؟چرا شعارهائی که به نام حسین‏بن‏علی ( علیهماالسلام ) می‏دهیم و می‏نویسیم ، از صفحه تاریک عـــاشورا گرفته شود ؟ چرا ما صفحه نورانی این‏ داستان را کمتر مطالعه می‏کنیم ، در حـــالی که جنبه حماسی این داستان صد برابر بر جنبه جنائی آن می‏چربد . و نورانیت این حادثه بر تاریکی آن خیلی‏ می‏چربد پس بـــاید اعتراف کنیم که یکی از جانیهــــای بر حسین بن علی ( علیهما السلام ) ما هستیم که از این تاریخچه فقط یک صفحه‏اش را می‏خــوانیم ، و صفحه دیگرش را می‏خوانیم . جانیهای بر امام‏حسین ( ع ) آنهائی هستند که‏ این تــــاریخچه را از نظر هدف منحرف کرده و می‏کنند . حسین ( ع ) را یک روز کشتند و سر او را از بدن جدا کردند ، اما حسین ( ع ) که فقط این تن نیست ، حسین ( ع ) که مثل من و شمانیست ، حسین ( ع‏ ) یک مکتب است و بعد از مرگش زنده‏تر می‏شود . دستگاه بنی‏امیه خیال کرد که حسین ( ع ) راکشت و تمام شد ، ولی بعد فهمید که مـرده حسین ( ع ) از زنده حسین (ع) مزاحمتر است، تربت حسین ( ع ) کعبه صاحبدلان است . زینب هم به یزید همین را گفت . گفت اشتباه کردی ، « کد کیدک واسع‏ سعیک ، ناصب جهدک فوالله لا تمحواذ کرنا ، و لا تمیت وحینا » ، هر نقشه‏ای که داری بکـــار ببر ولی مطمئن بــاش تو نمی‏توانی برادر مرا بکشی وبمیرانی ، برادر من زندگیش طور دیگر است ، او نمرد ، بلکه زنده‏تر شد .
پی نوشت1 : این بحث ادامه دارد ...
پی نوشت 2 : در تهیه این مطلب از کتاب حماسه حسینی استفاده شده است.
پی نوشت 3 : برای گسترش فرهنگ ناب حسینی و اهداف واقعی این حماسه شما بازدیدکننده عزیز چه کرده ای ؟ 
یا علی (ع) ...

«غدیر ...»
86/10/5 5:26 ع

الحمد لله الذى جعلنا من المتمسکین بولایة امیرالمؤمنین و الائمة الطاهرین
شاید برخى گمان کنند که عید غدیر تنها اختصاص به شیعیان دارد و در کلمات پیامبر اکرم، صلى‏الله‏علیه وآله، اشاره‏اى به لزوم بزرگداشت آن نشده است. اما باید گفت که عید غدیر نیز چون عید فطر و قربان از اعیاد اسلامى، بلکه از بزرگترین اعیاد است، و نخستین کسى هم که این روز را به عنوان عید اسلامى معرفى کرد، خود پیامبر اسلام، صلى‏الله‏علیه وآله، بود. آنچه در پى خواهد آمد تحقیقى است در زمینه سابقه تاریخى عید غدیر که امیدواریم مورد استفاده خوانندگان عزیز واقع شود.
پیامبر اکرم پس از آنکه على‏بن‏ابیطالب را در روز غدیر به جانشینى خود تعیین کرد، در همان روز این عید را اعلام نمود و مراسم آن را بپا داشت، و در خیمه‏اش نشست و با کمال خوشحالى و سرور از تبریک گویندگان استقبال کرد و به آنها مى‏فرمود:
به من تبریک بگویید... به من تبریک بگویید، زیرا خداوند مرا به نبوت و اهل بیتم را به امامت اختصاص داده است.

ما در تاریخ پیامبر، شادیهاى او روزى را نمى‏یابیم که پیامبر گفته باشد: به من تبریک بگویید، حتى روز ازدواجش و روز هجرتش از مکه به مدینه و رهایى از چنگال مشرکان، و روز فتح مکه و پیروزى مسلمانان نفرمود به من تبریک بگویید، ولى روز غدیر مکرر مى‏فرمود: به من تبریک بگویید، چرا؟ به خاطر آنکه پیامبر عظمت این روز را بخوبى درک مى‏کرد و از شرافت این خاطره و برترى داشتن این عید بر سایر اعیاد آگاه بود.

بر همین اساس پیامبر فرمود:
روز عید غدیر خم بهترین اعیاد امت من است، و آن روزى است که خداوند تعالى به من فرمان داده با منصوب کردن على بن ابیطالب به عنوان رهبرى که امتم پس از من به وسیله او هدایت‏یابند; آن روز را یاد کنیم. آن روزى است که خدا دین را در آن روز کامل و نعمت را تمام گردانید و اسلام را به عنوان یک دین براى مردم پسندید.

پیامبر در این حدیث، اولا: روز غدیر را یک عید اسلامى جاوید در ردیف سایر اعیاد اسلامى اعلام کرده; ثانیا: عید غدیر را مطلقا برتر از اعیاد اسلامى شمرده است.

پس از رحلت پیامبر، خود امیرالمؤمنین نیز روز غدیر را به عنوان یک عید اسلامى تلقى کرد و در سالى که روز غدیر با جمعه مصادف بود خطبه‏اى ایراد نمود و در ضمن آن فرمود:

خداوند بزرگ در این روز بزرگ در این روز براى شما گروه مؤمنان دو عید بزرگ که قوام هریک به دیگرى است جمع کرده تا احسانش را نزد شما کامل گرداند و شما را بر راه هدایت آگاه و مطلع کند... از این رو جمعه را مرکز تجمع براى پاکسازى گذشته‏ها قرار داده است... بنابراین هیچ توحیدى را جز بر اساس اعتراف به رسالت پیامبر نمى‏پذیرد، و هیچ آیینى را جز توام با ولایت کسى که به ولایت او فرمان داده قبول نمى‏کند، و اسباب اطاعت او جز با تمسک به ریسمان او و ریسمان اهل ولایت او منظم نمى‏گردد، لذا در روز غدیر آنچه را که بیانگر اراده‏اش در مورد برگزیدگانش بود بر پیامبرش نازل فرمود، و او را به تبلیغ آن و ترک همنشینى با منحرفان و منافقان و بى‏اعتنایى به آنان مامور ساخت و ضامن نگهدارى او از شر آنان شد.

آنگاه حضرت امیر، علیه‏السلام، مردم را به اجراى مراسم عید دعوت نمود و فرمود:
خدا شما را رحمت کند، پس از پایان یافتن اجتماعتان، به سوى توسعه بر زن و فرزند، و نیکى با برادران و شکر نعمتهاى الهى بازگردید، و همه با هم مجتمع باشید تا خدا یگانگى شما را حفظ کند و با یکدیگر نیکى کنید تا خدا الفت و دوستى و صداقت‏شما را نگهدارد، و به یکدیگر هدیه دهید (4) همانگونه که خدا پاداش شما را در این روز، چند برابر اعیاد گذشته یا اعیاد آینده - جز در موارد مثل آن - قرار داده است. نیکى در این روز (یعنى: روز عید غدیر) ثروت را زیاد و عمر را افزون مى‏کند، و مهربانى به یکدیگر باعث رحمت و عطوفت‏خداوند است. با سعى و کوشش خویش و در حد توانایى خود، از آنچه خدا به شما بخشیده، براى برادران و زن و فرزندانتان آماده کنید و شادى را در میان خود آشکار سازید و با گشاده‏رویى با یکدیگر برخورد کنید.

«قهرمان همه دوران ها»
86/9/23 11:25 ع

      امام حسین (ع) تنها قهرمانى است که در مبارزه با ستم و مقاومت در برابر ظلم و آسـان شمردن مرگ در راه حق و عزت و شرافت
    انسانى گوى سبقت را از دیگران ربوده است، و درباره او ضرب المثلها ساخته و در یاد او قهرمانانى به وجود آمده است.در بزرگى
    و بلندى مقام والاى او، کتابها طبع و نشر شده و خطابه‏ها ایراد گردیده و اشعار بسیارى سروده‏اند.  
    او بزرگ مردى است که هر فرد آزاده‏اى که داراى همتى بلند باشد و درهرعصر و زمان بخواهد در برابر ظلم و بیدادگرى ایستادگى
    کند شایسته است که از آن حضرت پیروى نمـــــــاید و در مکتب وى درس زندگى بیاموزد، و آن کس که از ذلت و خوارى گریزان و
    پذیراى ظلم و ستم نیست مى‏بایست در جاده آن حضرت گام سپارد.
    فداکارى و ازخود گذشتگى امام حسین (ع) چنان بود که عقول را به حیرت واداشت و دلها را به دهشت انداخت و نفوس بشرى را از  
    خود بى خود ساخت و قلبها را اسیر خود کرد.
    کدام قهرمانى را مى‏شناسید که در بزرگى و بلندى مقام و در مبارزه با ستم این گونه در برابر ظلم بـایستد و هرگز سستى به خود راه
    ندهد.کـــــدام بزرگ‏مردى را سراغ دارید که این چنین عقول و ارواح و قلوب جهانیان را مسخر خود سازد.در میان ملل جهان هرگز
    همانند او و حتى مشابه این پیشواى بزرگ دیده نشده است. 
    چنان که مى‏بینیم، در قرنهاى عدیده و نسلهاى متوالى عظمت امام حسین بن على (ع) جهانیان را به شگفتى و حیرت واداشته، تا آنجـا
    که نداى الهى او همچنان جاوید و سرمدى باقى مانده است.او که به تــاریخ مبارزه و جهاد مردان حق جـلوه ابــــدى و شکوه جاودانى
    بخشید ، از بیعت با یزید بن معاویه امتناع ورزید، بدین علت که وى را مردى میگســــار و سرگرم کنیــــزان و رامشگران و بازى با
    میمونهـــــــا مى‏دانست و امام معتقد بود کسى که به کفر و الحاد تظاهر کند و دین را مورد تحقیر و تمسخر قرار دهد، هرگز شایسته
    حکومت بر مسلمانان نخواهد بود.چنان که به مروان بن حکم مى‏فرماید: زمانى که امت اسلامى به این مصیبت گرفتـــــار آید و مردى
    چون یزید حکومت مسلمین را در دست گیرد با اسلام باید خداحافظى کرد، و در جاى دیگر به برادر خود محمد بن حنفیه مى‏گوید:
    به خدا سوگند، چنانچه در تمام جهان براى من هیچ گونه جایگاه و پناهگاهى وجود نداشت، باز هم اعلام مى‏کردم که زیر بار بیعت با 
    یزید بن معاویه نخواهم رفت.
    ذکر این نکته لازم است که آن حضرت، موقعى این سخن را بیـــان داشت که اگر بــــا یزید بیعت مى‏کرد، امکانــــات فراوان و لذایذ
    بى‏شمارى در اختیارش قرار مى‏دادند و به تعظیم و تکریم وى مى‏پرداختند.ایادى حکومت وى را گرامى مى‏داشتند و هرگز با اراده و
    فرمان او مخالفت نمى‏کردند، و این، بدان جهت بود که یزید، به مقــام و منزلت او در میــــان مسلمین به خوبى آگاه بود.از یک سو از 
    مخالفت با او به شدت در هراس بود، و از سوى دیگر هشدار معاویه که قبلا به فرزند خود یزید درباره امــام حسین (ع) داده و وى 
    را از مخالفت با امام بر حذر داشته بود، او را نگران مى‏ساخت.
    امام حسین بن على (ع) که بر تمام علایق و لذایذ حیات پانهاده و هدفش مبارزه با ظلم بود، از این امر امتناع ورزید و زیر بار بیعت
    با یزید نرفت و فرمود:
    ما اهل بیت پیامبر و منبع وحى و رسالت هستیم و خاندان ما مرکز رفت و آمد فرشتگان است .خداوند ما را در آفـــرینش بر دیگران
    مقدم داشت، و ختم نبوت را در خانواده ما قرار داد .در حالى که یزید مردى فاسق و شرابخوار و قاتل است، و هــرگز کسى همانند
    من با یک چنین فردى بیعت نخواهد کرد....
    و اما سخن ما در این دوران : شاید به ذهن کسانی بیاید که حسین (ع) مربوط به هزار و اندی سال قبل است و ... و مــــا می گوئیم 
    حسین (ع) اسطوره و الگوی حماسی ماست . اگر از حسین و داستان کربلا و عاشورا میگوئیم و هر ســــال تکرارش میکنیم منظور 
    زنده نگهداشتن روح حسینی در کالبد زمانمان است ... روح ها در طول زمان دچــــــار خستگی و خمودی می شوند . شور حسینی
    روح را تازه میکند ... در کالبد ها روحی با شور و حرارت میدمد. یاد حسین حرارتی در دلهــا ایجاد میکند که خاموشی ندارد . پس
    یادش را ، راهش را ، روح حماسی و ضد طاغوت ام را همیشه زنده نگه میداریم تا دلمان زنده بمــــاند و اینک در گذر تاریخ حسین 
    و اهل بیتش در حج اند ... اگر یاد حسین در دل توست شاید در حج او نیز شریک باشی ... یا علی
                                                                                                                         

لیست کل یادداشت های این وبلاگ :